Ik dacht dat de Alpha cursus was voor mensen die niet in God geloven. Dus een aantal jaren geleden besloot ik dat Alpha wel heel goed voor ons toenmalige dorp zou zijn. Ik moest als domineesvrouw tenslotte zelf ook wat nuttigs doen. Dan zou ik eerst zelf één keer meedoen met ervaren leiding, en zo de kunst af kijken. En dat lukte, ik vond mensen bereid om de Alpha te leiden, er waren deelnemers, en een mooie locatie, en ik ging daar heen.
Maar, na de eerste keer kwam ik met buikpijn thuis en de 2e keer boos. Ik vond het niks. Want het ging helemaal niet over anderen: ik werd ook met mijn eigen geloof geconfronteerd. Of eigenlijk: het gevoel dat mijn geloof schraal afstak ten opzichte van anderen, die het zo zeker weten en zulke blijde christenen zijn. De twijfel of ik wel echt bij God mocht horen of dat ik toch nog een moment moest meemaken. Het idee dat als ik dingen niet begrijp, ik het niet goed genoeg geloof. Elke keer als er een bijbeltekst of een stelling aan de orde kwam op zo’n avond, dan kwamen mijn vragen weer naar boven: ja maar, ja maar…. Ik zei op een gegeven moment maar niets meer uit angst dat anderen dachten: "Daar heb je d'r weer met haar vragen".
Want dat hoorde ik best vaak als kind en jongere. Ik geloofde altijd dat God er is – en dat heb ik ook in mijn kerk beleden. Maar ik snapte zoveel niet, en ik had zoveel vragen, en anderen wisten het allemaal zo precies… Omdat ik God niet in mijn antwoorden en oplossingen kon vangen, drukte ik Hem uiteindelijk ook maar ver weg. Kennelijk is het niet voor mij.
Toen mijn man Alexander op mijn pad kwam vond ik dat heel ingewikkeld, want hij hield van de kerk en van God zonder de vele vragen die ik daarbij had. Dat heeft heel wat discussies opgeleverd: ‘jij altijd met je zekerheden’ / ‘jij altijd met je vragen!’. En toen kwam ook nog het verlangen van hem om dominee te worden opnieuw naar boven en dan zou ik hem moeten volgen, als vrouw van de dominee! (God heeft echt gevoel voor humor, denk ik nu).
Doordat ik me toen niet meer vast kon houden aan alles wat ik zo zeker wist, moest ik wel bouwen op God. En dat bleek ook de allerbeste weg. Beter dan alle plannen die ik zelf had gemaakt. Voorzichtig aan begon ik weer achter Hem aan te gaan.
"...de eerste keer kwam ik met buikpijn thuis en de 2e keer boos."
Hoe dan ook, wat heeft dit nog met de Alphacursus te maken: dit was een manier die God gebruikte om mij opnieuw in mijn nekvel te grijpen. Wat ben ik Hem dankbaar, dat Hij zo’n geduld met mij heeft en dat Hij dit eigenwijze mens nog een keer wilde wijzen op oude waarheden. Waarheden, die ik in mijn geregel en gehaast weer vergeten was: Ik ben jouw God, ik heb je bevrijd. Jij zult geen andere afgoden dienen, ook niet je to-do lijst, andermans goedkeuring, je perfectionisme, je eigen plannen, of je eigen verstand als maatstaf van alles wat waar is. Ik moest opnieuw leren: Het is al volbracht. Er is niks wat ik nog kan verdienen, ik hoef niet meer te vechten, Jezus heeft alles al overwonnen.
Ik heb hierover gepraat met Alpha leiding en deelnemers. De maskers gingen af. Niet alleen bij mij. Er kwamen antwoorden. Er werd gebeden voor mij. Er kwamen dagteksten in de mail, precies voor mij. Er kwamen preken, precies voor mij (van gastpredikanten, die hier niks van wisten). We zongen bij Alpha, en in de kerk, psalmen en liederen, precies voor mij. En mijn vragen en twijfels mochten ook voor anderen opluchting betekenen: ‘o gelukkig, ik ben niet de enige’. In deze periode zongen we ook ‘Genade, zo oneindig groot’. We zongen: Want Jezus droeg mijn zondelast, en tranen aan het kruis. Hij houdt mij door genade vast, en brengt mij veilig thuis. Dat was, en dat is, mijn antwoord, meer heb ik niet meer nodig.
"...te denken dat een Alphacursus alleen goed voor het dorp zou zijn."
Wat dat betreft moet ik hier dus schuld belijden. Wat een arrogantie van mij om te denken dat een Alphacursus alleen goed voor het dorp zou zijn, of misschien voor de kerk. Ik had het zelf zo nodig om eens goed in de spiegel van Gods Woord, Gods plan, Jezus verzoening en bevrijding te kijken. Zonder masker, zonder telkens over ‘kerk en koetjes en kalfjes’ te praten. En dat besef, die bevrijding, gun ik ons allemaal. U hier, het dorp, mijn familie, wie dan ook.
Ik heb zelf na die eerste Alpha inderdaad mede leiding geworden van heel wat Alpha cursussen in Zwaagwesteinde. En nu we hier wonen, heb ik weer een plekje gekregen in het Alpha team van Noordscheschut. Daar ben ik heel blij en dankbaar voor, want nog steeds heb ik zelf die stok achter de deur, de gesprekken, de ontdekkingstocht en de verbondenheid nodig om gevoed te worden. En ik mag dat ook weer doorgeven.
Linda Aalderink
Noordscheschut